روز عید غدیر خم "روز لبخند زدن" است، همچنین این روز، روز نشر دانش، روز کمال دین، خواری شیطان، پذیرفته شدن اعمال شیعیان و دوستداران آل محمد (ص)، آسودگی و رهایی از گرفتاری و روز ریزش بار سنگین گناه است.
به گزارش خبرنگار دین و معارف اسلامی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) امام محمد باقر (ع) درباره روز عید غدیر خم بیاناتی دارند که در ادامه می‌آید:
ایشان می‌فرمایند:
پیامبر اکرم (ص) با گروهی بیش از هفتاد هزار نفر از مردم مدینه و اطراف آن برای انجام مناسک حج به مکه رفتند، در آنجا جبرئیل امین بر آن حضرت فرود آمد و گفت:
"ای محمد خدای عز و جل تو را سلام میرساند و می‌فرماید:
"پایان عمرت نزدیک است؛ و تو را به جایی خواهم برد که چاره‌ای از آن نیست. پس به عهد خود وفا کن؛ و وصیت خود را به انجام برسان؛ و میراث پیامبران پیشین، و معجزاتی که از آنان نزد تو است، به وصی و جانشین پس از خودت، حجت تام و تمام من بر خلقم: علی بن ابی طالب تسلیم کن؛ و او را برای مردم، پرچم هدایت و نشانه‌ای آشکار قرار بده. عهد و پیمان و بیعت او را بار دیگر تجدید کن؛ و بیعت و پیمان مرا که درباره او از مردم گرفتی، به آنان یادآور شو؛
یعنی همان عهدی که از آنان در مورد ولایت ولی من علی بن ابی طالب که مولای آنان و مولای هر مرد و زن مومنی است، گرفتی.
من جان هیچ پیامبری از پیامبرانم را نگرفتم، مگر پس از کامل کردن دینم و تمام کردن نعمتم، به دوستی کردن با دوستانم، و دشمنی کردن با دشمنانم. این کمال توحید و دین من است و تمام نعمت بر خلقم در پیروی و اطاعت از ولی من است. این سنت من است که زمین را بدون ولی و قیم نگذارم؛ تا حجتی از سوی من بر آفریدگانم باشد...."
پیامبر اکرم (ص) از قوم خود و منافقان و تفرقه افکنان ترسید که به عهد جاهلیت برگشته و بت پرست شوند. زیرا دشمنی آنان با علی (ع) را می‌دانست؛ و از اتفاق نظر و همبستگی آنان در عداوتشان آگاه بود. بنابراین از جبرییل خواست تا از آسیب مردم در امان باشد؛ و چشم به راه بود تا وعده حفظش را دریافت کند.
پیامبر (ص) به مسجد خیف رسید و بار دیگر جبرئیل فرود آمد و به آن حضرت فرمان خدا را ابلاغ کرد که به عهدش وفا کند و علی (ع) را به عنوان نشانه‌ای آشکار برای مردم قرار دهد؛ تا به وسیله آن هدایت شوند؛ ولی وعده حفظ ابلاغ نشد.
پیامبر (ص) به محلی که ... میان مکه و مدینه بود رسید؛ و بار دیگر جبرییل فرود آمد و پیام پیشین را ابلاغ کرد؛ اما خبری از حفظ نبود. پیامبر (ص) فرمود: ای جبرئیل! من ترس آن دارم که قوم من مرا تکذیب کنند؛ و سخن مرا در حق علی (ع) نپذیرند. پیامبر (ص) به راه خود ادامه داد؛ و هنگامی که به محل غدیر خم – در سه مایلی جحفه – رسید، پنج ساعت از روز گذشته بود، که جبرئیل با آیه‌ای توام با تهدید و خبر محفوظ ماندن فرود آمد و گفت:
ای محمد خدای عز و جل تو را سلام میرساند و می‌گوید:
یَا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ یَعْصِمُکَ مِنَ النَّاسِ
«ای پیامبر آنچه را که بر تو از جانب پروردگارت نازل شده است - درباره علی (ع)- ابلاغ کن» «و اگر چنین نکنی رسالتش را انجام نداده‌ای؛ و بدان که – خدا تو را از – شر- مردم حفظ می‌کند»
و آن حضرت امر فرمود تا مردمی که پیش رفته‌اند بازگردند؛ و آنان که عقب مانده بودند رسیدند. آنگاه چیزی شبیه منبر ساختند و پیامبر (ص) بر آن بالا برفت و سخنان رسایی را ایراد فرمود که در آن، مردم را پند و اندرز داده و از عذاب الهی بیم داد؛ و در وصف حضرت علی بن ابی طالب و امامان معصوم (ع) و فرمانبرداری از ایشان تاکید بسیار کرده، و در آ‌خر کلام شریف خود فرمود:
ای مردم! آیا من بر شما از خودتان سزاواتر نیستم؟
گفتند: بلی ای پیامبر خدا.
سپس فرمود: ای علی برخیز.
علی (ع) برخاست و پیامبر خدا (ص) دست آن جناب را گرفت و بلند کرد و فرمود:
«آگاه باشید، هر که من مولای اویم، این علی مولای اوست. خداوندا دوست بدار هر که او را دوست بدارد؛ و دشمنی کن با آن که با وی دشمنی کند؛ و هر که او را یاری کرد یاری‌اش کن؛ و هر که او را یاری نکرد، بی‌یاورش گذار».
«آگاه باشید، من از پیش شما می‌روم و شما فردای قیامت ... که در حوض بر من وارد شوید، از شما می‌پرسم با آنچه من در این روز، خدا را در مورد آن برشما شاهد گرفتم، چه کردید؟ پس از من، با دو امانت گرانقدر چه کردید؟ در نظر داشته باشیم که هنگام ملاقات با من – در قیامت، از شما می‌پرسم – با آن‌دو چه کرده‌اید؟ اصحاب گفتند: این پیامبر خدا این دو امانت گرانقدر چیست؟
پیامبر (ص) فرمود: امانت بزرگتر کتاب خدای عزوجل است – آن – ریسمانی کشیده شده از سوی خدا و من است که در اختیار شما است؛ یک سر آن در دست خدا و سر دیگر آن در دست شماست؛ در آن کتاب، دانش – مربوط به گذشته و آینده جهان آفرینش تا روز قیامت است.
امانت کوچک‌تر که از قرآن ناگسستنی است، علی بن ابی طالب و فرزندان او (ع) هستند و آن دو – امانت – هیچگاه از هم جدا نخواهند شد تا وقتی که در حوض بر من وارد شوند».
پیامبر بزرگوار اسلام (ص) پس از ابلاغ امر ولایت امیرالمومنین و دیگر پیشوایان معصوم (ع) از منبر فرود آمد و همراهان آن حضرت به نزد امیرالمومنین (ع) آمده و ولایت آن جناب را تبریک گفتند و نخستین کسی که به آن حضرت تبریک گفت عمر بن خطاب بود که اظهار کرد:
ای علی ! اکنون تو مولای من و مولای هر زن و مرد مومنی.
در این هنگام جبرئیل (ع) با این آیه فرمود آمد:
«الْیَوْمَ یَئِسَ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ دِینِکُمْ فَلَا تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِ الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی وَرَضِیتُ لَکُمُ الْإِسْلَامَ دِینًا»
امروز دین شما را به حد کمال رسانیدم و بر شما نعمتم را تمام کردم و بهترین آیین را که اسلام است برایتان برگزیدم.
غدیر یعنی ....
روایتی است که آثار و اوصاف غدیر را به گونه‌ای بیان می‌کند که می‌توان از آن‌ها به عنوان نام‌های روز غدیر یاد کرد: سید بن طاووس در کتاب " اقبال الاعمال" آن روایت را از امام رضا (ع) در شان این روز عزیز آورده است که به فرازهایی از آن اشاره می‌شود:
همانا که آن روز، روز کمال دین است.
و روز خواری شیطان است.
و روزی است که اعمال شیعیان و دوستداران آل محمد (ع) پذیرفته می‌شود.
و آن روزی است که خداوند بر (حسن) حال کسی که او را پرستش کند، و بر خانواده و خود و برادرانش گشایش دهد، می‌افزاید، و او را از آتش دوزخ می‌رهاند.
و آن روزی است که خداوند در آن روز تلاش و عمل شیعه را پاس می‌دارد؛ و گناهانشان را آمرزید، و عملشان را می‌پذیرد.
و آن روز آسودگی و رهایی از گرفتاری است.
و آن روز ریزش بار سنگین گناه است.
و روز نشر دانش است.
و روز بشارت دادن، و بزرگترین عید است.
و روزی است که دعا در آن به اجابت می‌رسد،
و روز پوشیدن لباس نو، و بیرون آوردن لباس سیاه است.
و روز برطرف شدن اندوه‌ها است.
و روز صرف نظر کردن از گناهکاران شیعه امیرالمومنین (ع) است،
و آن، روز مسابقه است.
و روز بسیار صلوات فرستادن بر محمد و آل محمد (ع) است.
و روز خشنودی ( حضرت حق) است،
و روز عید اهل بیت محمد (ص) است،
و روز پذیرفته شدن اعمال است،
و روز فزون‌خواهی ( از خداوند ) است،
و روز استراحت مومنان است
و روز تجارت ( با خداوند) است.
و روز به دوستی رفتار کردن ( با اهل بیت پیامبر (ص) و مومنان است) است.
و روز دستیابی به رحمت خداوند است،
و روز پاکیزه گردانیدن است،
و روز دست برداشتن از گناهان کبیره و غیر کبیره است،
و روز بندگی خداوند است،
و روز افطاری دادن به روزه داران ( مومن ) است،
و آن روز شادباش گفتن است. هر یک از شما به دیگری شادباش بگوید. و چون برادر مومن خود را دید بگوید:
«اَلْحَمْدُ للهِِ الَّذى جَعَلَنا مِنَ الْمُتَمَسِّکینَ بِوِلایةِ اَمیرِالْمُؤْمِنینَ وَالاَْئِمَّةِ»
"سپاس خدا را که ما را از درآوختگان به ولایت امیرالمومنین و پیشوایان معصوم (ع) قرار داد"
و آن روز لبخند زدن به روی مومنان است.
و آن روز زینت کردن است.
هر کس برای روز غدیر، خود را زینت کند، خداوند همه خطاهایی را که انجام داده از کوچک و بزرگ می‌آمرزد..."
منابع:
www.maarefquran.net .
- غدیر را فراموش کرده‌ایم، گروه تحقیق انتشارات دلیل ما1388،
- پایگاه اطلاع رسانی آیت الله العظمی ناصر مکارم شیرازی.www.makaremshirazi.org
انتهای پیام
